เรื่องมีอยู่ว่า ก่อนหน้าที่ทางวัดลิงขบ โดยพระญาณเวที ผู้ช่วยเจ้าอาวาสและเจ้าคณะอำเภอ จะตัดสินใจขุดกรุพระเจดีย์ได้ประมาณ 1 อาทิตย์นั้น ชาวบ้านละแวกวัดได้พบว่ามีวัตถุมงคลจำนวนมากไหลออกมาจากฐานพระเจดีย์ซึ่งปูนกะเทาะ เมื่อข่าวการค้นพบแพร่ออกไปปรากฏว่าบรรดาชาวบ้านและพวกต่างถิ่นต่างพากันเข้ามาที่วัดเพื่อเอาวัตถุมงคลรวมทั้ง "พระกลีบบัว" ไปครอบครอง เป็นเหตุให้พระญาณเวทีตัดสินใจเปิดกรุอย่างเป็นทางการ ปรากฏพบพระกลีบบัวจำนวนมากถูกบรรจุในกระถางมังกรใหญ่แบบโบราณถึง 4 กระถาง อีกทั้งห่อไว้ในผ้าประเจียดเก่าผุเปื่อยขนาดใหญ่อีกหลายห่อ

พระกลีบบัว วัดลิงขบ เป็นพระเนื้อดินเผา ตั้งชื่อตามพิมพ์ทรงที่คล้าย "กลีบบัว" และชื่อเดิมของวัดที่พบพระ พุทธลักษณะองค์พระประธานประทับนั่ง แสดงปางสมาธิ มีโพธิบัลลังก์ล้อมรอบ รายละเอียดเส้นสายต่างๆ คมชัดเจน ปรากฏพระขนง พระเนตร พระนาสิก และพระโอษฐ์เด่นชัด มีทั้งเป็นพระเนื้อดินเผาธรรมดาซึ่งพบจำนวนมาก และส่วนที่เป็นแบบพิเศษมีการร่องชาด (ทาสีแดง) และลงรัก (สีเลือดหมู) แต่มีจำนวนน้อย จึงสันนิษฐานว่าน่าจะเป็น "พระคะแนน"

ส่วนบางองค์มีสีสันที่แตกต่างจากสีพิกุลหรือสีส้มอิฐ เช่นอาจมีเนื้อสีดำเป็นบางบริเวณขององค์พระ ที่เค้าเรียกว่า "สีผ่าน" เช่นสีผ่านดำ ซึ่งเกิดจากพระองค์ที่อุณหภูมิของไฟในเตาเผาได้อุณภูมิไม่สม่ำเสมอทั่วทั้งองค์ ซึ่งจะพบเห็นได้น้อย ตลอดจนมีสนนราคาค่านิยมที่แพงกว่าองค์ปกติทั่วไป

พระกลีบบัว วัดลิงขบ ที่พบบริเวณคอระฆังจะมีสภาพสมบูรณ์สวยงามกว่าที่ค้นพบที่ฐานพระเจดีย์นั้น เนื่องด้วยวัดอยู่ริมแม่น้ำเมื่อถึงหน้าน้ำมีน้ำท่วมขัง ทำให้องค์พระแช่น้ำเป็นเวลาเนิ่นนาน จึงมีคราบขี้กรุเกาะติดหนาและชุ่มน้ำ สนนราคาเช่าหาจึงแตกต่างกัน ยิ่งถ้าเป็นพระกลีบบัวร่องชาดหรือลงรักและมีสภาพสมบูรณ์ด้วยแล้ว นับว่าเป็นที่นิยมสะสมทีเดียว

นอกจาก "พระกลีบบัว วัดลิงขบ" แล้วการขุดกรุพระเจดีย์วัดลิงขบในครั้งนั้น ยังพบพระเครื่องวัตถุมงคลอื่นๆ มากมายหลายแบบหลายพิมพ์ อาทิ พระพุทธรูปสมัยเชียงแสน พระสังกัจจายน์ พระเนื้อชินปางเปิดโลก ปางไสยาสน์ ปางถวายเนตร ฯลฯ พระเนื้อดินปางลีลา พระโคนสมอ พระหลวงพ่อโต ฯลฯ พระสมเด็จ 3 ชั้น พระธาตุ และตะกรุด เป็นต้น จึงถือได้ว่ากรุพระเจดีย์วัดบวรมงคล หรือวัดลิงขบนี้ เป็นการขุดค้นพบวัตถุมงคลอันทรงคุณค่าทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่งครับผม


วัดลิงขบ หรือ วัดบวรมงคล เป็นวัดราษฎร์เก่าแก่ในเขตกรุงเทพมหานคร ที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา อำเภอบางกอกน้อย ตามหลักฐานจากบันทึกประวัติของวัด ระบุว่าวัดนี้สร้างโดยลุงขบ ซึ่งเป็นคหบดีในสมัยก่อน เดิมจึงเรียกชื่อวัดตามชื่อผู้สร้างว่า "วัดลุงขบ" ต่อมาเพี้ยนเป็น "วัดลิงขบ"

จนถึงปี พ.ศ.2352 ในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่ 2 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ กรมสมเด็จพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ ได้ทรงสถาปนาขึ้นเป็นพระอารามหลวง เพื่อให้ชาวรามัญที่อพยพเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารได้มีวัดสำหรับใช้เป็นที่ทำบุญตามประเพณีของตน และทรงโปรดเกล้าฯ พระราชทานนามวัดใหม่ว่า "วัดบวรมงคล" แต่ชาวบ้านก็ยังเรียกกันติดปากว่า "วัดลิงขบ" มาจนถึงทุกวันนี้

กาลเวลาผ่านมาจนถึง พ.ศ.2509 ปรากฏว่าพระเจดีย์เก่าแก่เกิดการชำรุด ปูนที่ฐานกะเทาะแตกออกมา ได้ปรากฏวัตถุมงคลจำนวนมากในกรุพระเจดีย์ และ "พระกลีบบัว วัดลิงขบ" ดังภาพ ซึ่งเป็นพระเครื่องเนื้อดินเผาขนาดเล็กประมาณข้อนิ้วก้อย ได้แตกกรุออกมาเป็นที่ปรากฎให้เห็นมาถึงทุกวันนี้ คาดว่าเป็นพระที่สร้างขึ้นบรรจุกรุเจดีย์ในสมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ อายุอานามเกิน 200 ปีมาแล้ว


ที่มา : หนังสือพิมพ์ข่าวสด โดย ราม วัชรประดิษฐ์